özlenen günler

tek derdimin çizgi filmin bitmiş olduğu günlerdir

lise yıllarım diyebilirim. o kadar güzel zamanlarım geçti ki, her biri dolu dolu eğlenceli günlerdi.

lise günleri.. umarsızca gezmeler , hunharca oyunlar şakalaşmalar , değişik hocalara takılıp uğraşmak , ölümüne futbol maçları ve üstüne 10 kişi tarafından dönülen 0.5 lik su , uzun eşekte pantolon yırtmak , lab dersinde civa çalıp oynamak , çılgın minibüsçüleri kafaya alıp telefondan müzik açıp minibüsü vip araca çevirmek , kız arkadaslarla çıldırmalar, kan kemik delikanlılık at avrat silah yine efkarlandım..

çok özledim özledim senii ve seni

annemden sağ ve sol omzumda melek olduğunu öğrendiğim zamanlar gece yatmadan omzumu öperdim bu şekilde melekleri öpmüş ve onları mutlu ederek sevap kazanmış olurdum. işte ben bu masumluğumu geri istiyorum.

ilkokulda sabah buz gibi havada o egzoz kokan sokaklarda dizlerimle beslenme çantama vura vura okula gittigim günleri özlüyorum

çocukluğumun mis gibi kurabiye kokusunu özlüyorum. çocukluğumu özlüyorum.

benimkisi geleceğe dair bir özlem. her ne kadar geçmişte güzel günler olsa da gelecekte daha güzelleri olmalı. yoksa da gelecekte ölüm var. o da güzel bir seçenek :d

apartmandaki bütün zillere basıp hadi gelin saklambaç oynayalım dedigim günler

(bkz: 1. asosyal sözlük meydan muharebesi) (#1043979)

lisenin ilk yıllarına ışınlayın beniiiii

staj günleri

çocukluğumu, o meşhur pazar günü banyosu sonrası sıcak sobanın yanında mayışıp uyumayı ve haftasonu sabah bile olsa teletabisleri izlemek için uykumdan olmayı, çocukluğumda dert ya da heves ettiğim ne varsa özlüyorum büyüdükçe büyüdü dertler hayata tutunma telaşesi..

msn de titreşim gönderdiğim dönemler çok iyiydi yani oralara bir daha geri dönsek iyi olurdu

(bkz: doğum günü) şimdiden özledim. bu sene kuru geçti seneye hediyelerinizi bekliyorum.

lisede yaşadığım her gün. bizim sınıfımız sanki özeldi; birimizin derdi varsa o dert hepimizindi ve birimiz sevinse hepimiz sevinirdik. o samimiyeti bir daha hiç bulamadım.

2002 dünya kupası günleri, okuldan kaçar maçı izlemeye giderdik, maçtan sonra meydanda kutlamalara katılırdık, şimdi maçları izledikçe içim parçalanıyor

(#2099621) hort

25-26 nisan 2018

sabahın sekizinde kalkıp bugs bunny tom ve jerry izlediğim arkadaşlarım çağırsada akşama kadar top oynasak diye beklediğim günler olabilir.

çok güzel hareketler bunların yayınlandığı zamanlar

en yakın arkadaşım, kardeşimle aynı çadırda uyumayı, beraber içtiğimiz şarapları, geçirdiğimiz zamanları, hatta ve hatta onun sarhoş olup kıçını başını toplamayı bile özledim. herkes birbiriyle kaynaşıp eğlenirken gönülçelenimle tatlı kaçamaklarımızı özledim. her sabah onu görerek, her geceyide onunla bitirdiğim kamp günlerini özledim. her şeyden ve bütün dertlerden uzak sadece çevremde sevdiğim insanların olmasını, onlarla şarkı söyleyip sarhoş olmayı özledim.

kuzenlerimle sabahlara kadar konuşup sohbet etmek

2 ay öncesi, marmaris. hayvan gibi çalışıyorduk ama mutluyduk be

çocukluğum. düşünmeden yaşadığım, düşmekten korkmadığım günleri günleri özledim.

Boş beleş gezdiğimiz günler, hayattan beklentimiz yoktu. Ne çok şey değişmiş hayatımızda artık geceleri uyuyamaz olduk. Niye bazı şeyleri bu kadar dert ediyoruz kendime yaradılış gereğimi yoksa bizmi çok derin düşünüyoruz. Hayattan tat alamıyoruz tat, benim elimde olan imkanları sonuna kadar değerlendirmem ve sonuç almamam benim suçum mu yoksa bu sistemin mi? Kısacık bir hayatta gözlerimizi açtığımızdan beri bir maraton içindeyiz, bak onu yalnış yapma, onu ihmal etme, derslerine iyi çalış, oku adam ol. Kalıplaşmış ifadelerin içindd bulduk kendimizi her insanın kendi yazgısı yokmu bu hayatta bişeyleri bize dayatarak nereye kadar yaşıycaz. Modern sistemin köleliğinden hepimiz teker teker nasipimizi alcakmıyız. Biz ne zaman rahat uyuycaz bu sistemde ya da ne zaman hayatın tadına varıcaz. İnsanlar kendilerini bu kadar robot yapmışken, bazı şeylere bu kadar bağlanmışken nasıl kırıcaz zincirlerimizi. İsteğimiz doğrultusunda gitmek diğer insanlara göre farklılık mı olacak, yoksa aptalllık mı umrumda da değil aslında. Ben yaşamak istiyorum abi bazı şeyleri dert edip geceleri uykumdan uyanmak istemiyorum, kederlenmek istemiyorum neyse ya iyi geceler yarasalar.

Hafızamın tam oturmadığı 0-5 yaş arası. Ne güzel tam anı yaşıyorsun, hatırlayacağın ne güzel anılar ne kötü tecrübeler var. Tek derdin abinle çikolata yemek, agu bugu yapmak falan. Zahmet olmazsa biri şu zaman makinesini icat etsin, kurban olayım ya.

Hafta sonu en sevdiğim çizgi filmleri izlemek için erken uyandığım günler.

Üniversitenin ilk senesidir. Daha hayatın sillesi yetmemiş, altın-dolar-euro bu kadar fırlamamış, hala akademik olarak şansımız mevcuttur. Biraz vizyonla her şeyi yapabilecek imkana sahip iken şimdi sadece ve sadece TC simülasyonunda hayatta kalmaya çalışıyoruz.

(bkz: güzel günler mazide kalmış) İlkokulda her gün okuldan sonra mahalledeki çocuklarla hava kararana, her yeri terden, pislikten yapış yapış olana kadar oyun oynadığımız günler. Derdimiz saklambaçta ebenin hızlı sayması olurdu. Aklıma gelen şarkıyı da paylaşayım: Sehabe'denSusam sokağı sakinleri

7-12 yaş arası dönem köyde sabah kahvaltısının ardından toplanır gece 12-1 e kadar köyü tavaf ederdik. şimdi saatlerimi geçirdiğim o insanlarla tek kelime etmeyi geçtim yüzlerini bile göremiyorum.

Net çocukluk zamanlarıdır. Bu güzelim zamanlar geçince farkettim ki gerçekten içten gülemiyorum kahkaha atamıyorum. Resmen gülüşüm çalınmış ama geriye de dönemiyorum.

Lise 2de salak salak dolaştığımız günlerdi

Eskiden hep özlediğim günler olurdu. Şimdi diyorumki o günü tekrar yaşasam bile bu ana geri döneceğim. O yüzden ben geleceği özlüyorum desem beni salak yerine mi koyarsınız bilmiyorum. Cidden geleceğimi özlüyorum. Merak ettiğim onca gün var onca özlemim var ileriki günlere. Öyle böyle bir özlem değil üstelik.

Hastanesiz günler. Çocuk ameliyat oldu, 1 hafta sonra kolumda lifle esnedi 10 gün rapor yazdı doktor. Tam ben iyileştim eşimin bel fıtığı baş kaldırdı. O iyileşir gibi oldu. Bu kezde Attila üşüttü. 2 gündür hastanedeyiz. Allah'ım şifa isteyenlere şifasını versin

Okul zamanlarımı çok özledim. Arkadaşlarla birlikte oturup bıkana kadar 101 atmayı sonra çıkıp köyü turlamayı, vize zamanları sabahlamayı, gece yürüyüşlerini, birlikte fal bakmayı, birbirimizin psikoloğu olmayı, dertleşirken aniden roman havası açıp evin içinde deliler gibi oynayıp kafa dağıtmayı... Hepsini ama hepsini çok özledim. Meğer ne büyük lüksmüş bu basit sandığımız eğlenceler. Ahh ahhh 8-9 aydır hasretim...

anne karnına geri dönebilir miyim lütfen?

Altın madalya aldığım sperm zamanları..

Aslında 8 9 ay öncesini bile öyle özlemişim ki şimdi farkına vardım. Cam açık hava güzel hafif serin. Kulağımda 8 9 ay önce dinlediğim şarkı çalıyo herkes yattı tek başıma şarkı dinleyip twitterda geziyorum. Hiç bir farkı yok aslında okuyunca o zamandan bu zamana ama ben değiştim bana çok farklı geliyo

Yurtta yemek alırken, yemeğin suyundan eklemesini rica ettiğim ablanın yemekten alıp suyunu eklemesini bile özledim ajnshak durum o kadar vahim.

Şu an benim eş-dostla bağa gidip, mangala kömürü atıp bir tane açıp ufak ufak yudumlarken etleri şişe takmam lazımdı. Şimdi ise eve ulaşmak için yokuş çıkıyorum.

mülakatlara hazırlandığım yaz süreci. hiç bu kadar istikrarlı bir şekilde çalışmamıştım galiba. hedefe yaklaşmak ve o doğrultuda bir şeyler yapmak güzel bir histi. o hissi özlüyorum.

Üniversite 3.sınıf. Hocaların huyunu suyunu öğrenmişiz, dersler belli bir ritme oturmuş, kemik arkadaş kitlemiz oluşmuş, etrafta gidilesi her yer öğrenilmiş, her gün delice eğleniyoruz ve en önemlisi de ailemdeki herkes hayatta :( Mutluyum ya ben diyebileceğim bir hayatım vardı şimdi kırıntısı yok. İnşallah yakın zamanda rahat nefes alabileceğimiz zamanlar da gelir.

lisede okuldan kaçıp parkta cips kola yaparken telefondan birilerini işletiyoduk.. Çok güzel günlerdi ve ben o günlere geri dönmek istiyorum :')

Şoförün arka tarafta 200 dönümlük arazi varmışçasına arkaya ilerleyelim dediği günleri bile özledim... Geçmişteki günleri mi yoksa geçmişteki kendimi mi özlüyorum bilmiyorum.Yetişkinlerin içine karıştıktan sonra renklerimi kaybettim gibi.Hissiz,ruhsuz bir şey oldum.Dün misafirliğe gittik arkadaşlarla küçük çocuklu bir eve.Bakıyorum kendi aralarındaki sohbet sarmıyor,çocukla ilgilenmek sarmıyor,ev sahibiyle konuşmak sarmıyor,sarmıyor da sarmıyor.Ben niye kendim olamıyorum diye bir sorguladım.Böyle sessiz sakin,bir kenarda oturmak istedim o an.Sanki eskisi kadar ne istediğini bilen,hayatın ucundan tutan biri değilim artık.Bir hedefim yok,her duygum dolu dolu değil.Ya ben bayılırdım salonda oturup çay içmeye,bu bile sıkıyor beni artık.